Santai bersama BEN ASHAARI

Karangan Nogori Sembilan, sumpah pak cik tak faham...

Pagi tu pagi senayan. Omak ngan abah den takdo kek ghumah. Gi motong gotah kek kobon gotah. Ting ga den, uwan den ngan adik den yang umo lapan taun yo kek ghumah.

Te tibo dapo ghumah jighan den melotop!!!.. be lango ngan kuali tohumban kek pintu paga. Uwan den yang tongah ngojoan kekabu tu, dek tergamang eh, biji kekabu di teghajang eh. Lobih sogonggam kekabu di kunyah eh. Den ngan uwan den bekoja nak nolong an jighan den. Umang aii, api nenek moyang bosa eh.. jangan kan nak nolong, dokek pen paneh. Tak ditolongkan jighan, kuk ditolongkan, awak lak moda. Den ngan adik den pun bertinggung lah kek pintu paga nunggu an api padam. Jighan den tah apo lak kabana eh. Kok idup, ado lah. Tak lamo tu, jighan den pun balik. Ghupo eh dio gi bondang nengok anak en nangkap ikan. Pueh den kobaan dapo eh tebaka, tak diapik eh. Suko bona anak eh dapek ikan bosa. Polak nyawa de..

Yo tak to, den pun balik ghumah. Kojap tu, den dongar jighan den menghaung. Baghu perasan lah tu. Agak eh, dio nak masak ikan, gi dapo nengok dah haguih kang kok dio datang ngadu kek ghumah den, mau yo den ghembat eh. Pueh den kobaan tadi.

Tu lah cito sederhano ngoghi yang den tengok. Tapi tu pun dah lamooo.. maso den kocik.. tu uwan den yang cito.. “KOK MONGAK WAN DEN, MONGAK LAH DEN..”